Այսօր գյուղը դեռևս չունի բազմաթիվ հարմարություններ, սակայն ավելի քան մեկ տասնամյակ է, ինչ այդ գյուղի յուրաքանչյուր երեխա ունի բավականաչափ սնունդ և պարագաներ դպրոց հաճախելու համար՝ ճանապարհ բացելով Լոռու վարչական կենտրոնում՝ Վանաձորում ուսումը շարունակելու համար:

Մեկ այլ մոնումենտալ ներդրում է եղել բնակարանի կենտրոնում գտնվող ամենահին շենքերից մեկի շարունակական վերականգնումը. քարե տուն՝ բնորոշ հին պատված պատուհաններով, որոնք բացվում են դեպի լանդշաֆտը: Այս տունը, որն ի սկզբանե կառուցել է Կարենի պապը, վերակենդանացվում է. Սիրանուշն ու Կարենը ծրագրել էին այն թեյարան դարձնել։ Գյուղի միակ սոցիալական վայրն այժմ ավարտին է հասցվում:  

Սիրանուշի կյանքը կարճատև կտրվեց դեռևս հիսունը չբոլորած, բայց նրա ձեռնարկած ծրագրերը տանում են սիրող ամուսինն ու երեխաները: Հյուսիսային Հայաստանում մոռացված Ձորագյուղը այցելության վայր դարձնելու Սիրանուշի տեսլականը կամաց-կամաց իրականություն է դառնում։ Շինարարական նախագծերով խայտաբղետ գյուղը, վերանորոգված մանկապարտեզը, դպրոցի նոր տեխնոլոգիական սենյակը, հյուրասենյակը, վերանորոգված պարիսպներն ու ներկված սենյակները, արժանի վերածնունդ է ստանում։

Հարյուրավոր երեխաներ այսօր իրենց մեջ կրում են Սիրանուշի ոգին. նրանք աշխարհը տեսնում են այնպես, ինչպես նա էր, որպես հիանալի վայր, որտեղ ամեն ինչ հնարավոր է, որտեղ բոլորն արժանի են երջանիկ և արժանապատիվ մանկության:

Նրանք իրենց աչքերում կրում են Սիրանուշի փայլը։